14- شعر / یک شوخ کَج کُلاهی

یک شوخ کج کلاهی

غزلی از : خانم حیران (شاعره ایرانی)

متولد نخجوان، متوفی در تبریز، سال 1228

دی در کنار راهی، یک شوخ کَج کُلاهی

از بهرِ کُشتنِ من، کرد آنچنان نگاهی

هوشم رُبود از سَر، آن ماه ناز پرور

او کرد عجب نگاهی، من بَر کشیدم آهی

ای ماه عنبرین بو، ای شوخ آتشین خو

بنما تو طاق اَبرو، بَر ما چو قبله گاهی

هر کَس که دید رویت، یا قامت نکویت

گوید طلوع کرده، از فوق سَرو، ماهی

آن کَس که غیریادت، در یاد او نباشد

تو نیز یادِ او کن، ای ماه، گاهگاهی

نبود در این زمانه، ای گوهر یگانه

مانند من گدایی، همچون تو پادشاهی

شمشیر اَبروان را، بَرکش، بکُش به زاری

گر آرزوی وصلت، بَر من شده گناهی

بخشا به حال زارم، ای سرو، گل عذارم

چون پیش کوه لطفت، جُرمم بُوَد چو کاهی

حیرانِ ناتوان را، ای شاه، نیست دیگر

جزء خاک آستانت، یک ملجاء و پناهی

برگرفته از : وبلاگ هفت شهر

تهیه و تنظیم : منیژه شهرابی