14- شعر / وای چقدر مَستم من !

شعر : وای چقدر مَستم من !

شاعر : منیژه شهرابی

وای چقدر مَستم من !

دوش مرا دست به دست

بُردند خمخانه و من مستِ مست

گه این طرف، گه آن طرف، پا به پا

تلو تلو افتادم و جامِ می اَم شکست

وای چقدر مستم من !

ساقی خداوند و آنجا همه سَر مست

خوب نیک بدیدم، جامِ می همه اشکست

همه سرمستِ از شراب نابِ خداوند ی

پای کوبان و رقص کنان، مستِ مست

وای چقدر مستم من !

من در آن جا، خمار زِ شراب الست

می گرفتم جام می، دست به دست

می چرخیدم و می رقصیدم و هیچ

باکی م نِی، زِ قرابه ی می که شکست

وای چقدر مستم من ! 

دوستان عزیز ! بدون مقدمه بگویم : از شرابِ ماه شعبان و نیمه ی شعبان، مستِ مست بودم، و چهارشنبه درجایی بودم که این آهنگ را شنیدم، نمی دانم شاعرِ آن، این شعر را به چه منظوری سروده بود، امّا من با شنیدن همین مصراع «وای چقدر مسَتم من !»، سَرمستی اَم صد چندان شد، از خود بیخود شده بودم، پنج شنبه بعدازظهر رفتم قم و حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها)، و سپس به مسجد مقدس جمکران، و در آنجا هر لحطه بر مَستی اَم افزوده تر می  شد . این همه فضای معنویت، این صحرای عرفات ! این آرامش وصف ناشدنی، همه یک جا جمع شده بود و من بی اختیار زمزمه می کردم «وای چقدر مَستم من !» شب ماندم و جمعه به خانه آمدم، بیخود از شرابی که دوش نوشیده بودم، هر لحظه، و هر دَم با خود می گفتم «وای چقدر مَستم من !» از دیشب تا الان، هر وقت حرفی می زدم (یعنی با خودم) جملاتی شعرگونه همانند شکوفه های گل نرگس از دهانم که بوی شراب اَلَست می داد، متصاعد می شد، تا اینکه این چند بیت را سرودم . البته، از لحاظ قوانین شعری، نمی دانم تا چه اندازه درست سرودم، امّا برایم مهم نیست، چون من هنوز خمار و مستم، و منتظرِ شرابِ ماه رمضان نشستم !!!

یک شنبه – 16/ تیرماه / 1392

ساعت 3 بعدازظهر

منیژه شهرابی