11- شعر / شعری از بوستان سعدی / مردی در اقصای روم

شنیدم که مردیست پاکیزه بوم     

                                  شناسا و رهرو، در اقصای روم

من و چند سیاح صحرانورد 

                                برفتیم قاصد به دیدار مرد

سر و چشم هر یک ببوسید و دست

                             به تمکین و عزت نشاند و نشست

زرش دیدم و زرع و شاگرد و رخت

                           ولی بی مروت چو بی بر درخت

به لطف سخن، گر مرو مرد بود

                          ولی دیگدانش عجب سرد بود

همه شب نبودش قرار و هجوع

                          زتسبیح و تهلیل و ما را ز  جوع

سحرگه میان بست و در باز کرد

                          همان لطف و پرسیدن آغاز کرد

یکی بد که شیرین و خوش طبع بود

                          که با ما مسافر در آن ربع بود

مرا بوسه گفتا به تصحیف ده

                         که درویش را توشه از بوسه به

به خدمت منه دست بر کفش من

                         مرا نان ده و کفش بر سر بزن

به ایثار، مردان سبق برده اند

                         نه شب زنده داران دلمرده اند

همین دیدم از پاسبان تتار (تاتار)

                         دل مرده و چشم شب زنده دار

کرامت جوانمردی و ناه دهیست

                         مقالات بیهوده، طبل تهیست

قیامت کسی بینی اندر بهشت

                         که معنی طلب کرد و دعوی بهشت

به معنی توان کرد دعوی درست

                         دم بی قدم تکیه گاهیست سست

منیژه شهرابی