14- شعر / کوچه ی معرفت

کوچه ی معرفت ! 

معرفت، دُرّ گرانی ست، به هر کَس ندهند   پَرِ طاووس قشنگست، به کَرکَس ندهند

چند شب پیش، نگار یک اس ام اس برایم زد، به این مضمون :

کوچه ای را بود، نامش معرفت !

مردمانش با مَرام، از هر جهت !

سیل آمد، کوچه را ویرانه کرد

مردمش را با جهان بیگانه کرد

هر چه در آن کوی بود از معرفت

شُست و با خود بُرد سیلِ بی صفت

از تمام (آن) کوچه، تنها یک نفر

 خانه اش ماند و خودش جَست از خطر

رسم و راه نیک، هرجا بود و هست

از نهاد مردم آن کوچه است

چون که در اندیشه ام اینگونه ای

حتم دارم بچه ی آن کوچه ای

من هم در جواب، برایش پیام دادم که :

تو خودت یکی از ساکنانِ این کوچه ای !

نگار هم برایم اس ام اس داد که :

خاله ! می دونستی اسمِ کوچه ی ما «معرفتِ» !

البته، می دانستم، امّا آن لحظه که پیام را می نوشتم، در خاطرم نبود .

منیژه شهرابی