14- شعر / کجی دایره از طرز نگاه من و توست

شعری از : مهدی سهیلی

بی خدایی، سبب روز سیاه من و توست

تیرگی های دل از شام گناه من و توست

جزء خدا کیست که در سایۀ لطفش بخزیم ؟

رحمت اوست که هر لحظه، پناه من و توست

حُسن معشوق، در آفاق جهان جلوه گر است

زنگ، در آیینه قلبِ سیاه من و توست

هر که دلدادۀ حق شد، دل عالم بِبُرد

تاری از طرّۀ او، مهرگیاه من و توست

هان ! مشو صید اَمَل، اسب سفر را زین کن

روز و شب پیک اَجَل، چشم به راه من و توست

شرممان از گنه خویش، که در روز جزا

دست و پا و دل لرزنده، گواه من و توست

نکته ای گویمت ای دوست ! بیندیش دَمی

دشمن ما، هوسِ گاه به گاه من و توست

زیر این سقف منقّش خطّ ناموزون نیست

کجی دایره از طرز نگاه من و توست

گر که در کاخ ستم، آتش بیداد گرفت

عجبی نیست، که خود شعلۀ آه من و توست

به نقل از : نشریه داخلی گلرنگ، شماره 62، دی ماه 1390، ص 29 (بخش پرنیان) ... با دخل و تصرّف و ویرایش ... منیژه شهرابی