23- گردشگری / هجرت تاریخی حضرت امام رضا (ع) (1)

 

بسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

«وَ مَن یهَاجِرْ فى سبِیلِ اللَّهِ یجِدْ فى الأَرْضِ مُرَغَماً کَثِیراً وَ سعَةً  وَ مَن یخْرُجْ مِن بَیْتِهِ مُهَاجِراً إِلى للَّهِ وَ رَسولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ المَْوْت فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلى اللَّهِ  وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَّحِیماً»

«و کسى که در راه خدا، از وطن چشم مى ‏پوشد و مهاجرت مى‏ کند (و از آواراگی و غربت نیندیشد)،در زمین برای آسایش و گشایش کارهایش، جایگاه بسیار خواهد یافت و هر گاه کسی از خانۀ خویش (شهر و وطن خود) برای هجرت به سوی خدا و رسول او (و حفظ مقام ایمان) بیرون آید و در این حال، مرگ وی فرارسد؛ اجر و ثواب چنین کسی بر خداوند است (یعنی به یقین خداوند بر او رحمت و تفضّل خواهد کرد) و خداوند همیشه بر خلق آمرزنده و مهربان است .»

قرآن کریم / سوره نساء / آیه 100

پیشگفتار

در تاریخ گاه حوادثی رخ می‌نماید که گرچه از محاسبه‌ای عقلانی برخوردار بوده، اما پیامد آن چیزی فراتر از پیش‌بینی‌های اولیه می‌شود.

از جمله این حوادث، موضوع ولایت‌عهدی امام رضا(ع) و مسائلی است که پیرامون آن اتفاق افتاد. موضوع از این قرار بود که مأمون می‌خواست امام(ع) را براساس منافع و مصالحی که برای خویش متصور بود، به پذیرش آن وادارد، اما امام(ع) براساس درایت خاص خود، تحقق این پیش‌بینی را ناکام گذاشت و پیامدی دیگر را رقم زد (1) .