«محمّد اقبال لاهوری»، معروف به «علاّمه اقبال»، در 18 آبان ماه سال 1256 در «سیالکوت» (ایالت پنجاب پاکستان) به دنیا آمد و در 1 اردیبهشت ماه سال 1317 از دنیا رفت .
«اقبال لاهوری»، هم فیلسوف بود، هم شاعر . «اقبال» در فلسفه، منبع افکارش، «قران کریم است و در شعر، می توان گفت یکی از سرشناس ترین شاعرِ پارسی گوی غیرایرانی در ایران است . از کلّ 12 هزار بیت شعری که سروده است، 7000 هزار بیت آن فارسی است و تز دکترای وی مربوط به «سیر حکمت در ایران» بوده است .
«اقبال لاهوری» معتقد است : زنان مسلمان باید سیرت حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) دخت گرامی حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله) را دستورالعمل و سرمشق خود سازند، به حجاب و عفاف گرایند و از خودنمایی و بی بند و باری زنانِ غربی احتراز جویند، زیرا حضرت زهرا (سلام الله علیها) به عنوان دختر و همسرِ ایده آل و مادر نمونه، شایسته ی هرگونه تقدیر و تحسین است .
شعر زیر از «اقبال لاهوری»، در تقدیر از حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) است :
مریم از یک نسبت عیسی عزیز
از سه نسبت حضرت زهرا (س) عزیز
نورِ چشم رحمه للعالمین
آن امام اوّلین و آخرین
آنکه جان در پیکرِ گیتی دمید
روزگارِ تازه آیین آفرید
بانوی آن تاجدار هل أتی
مرتضی، مشگل گُشا، شیرخدا
پادشاه و کلبه ای ایوانِ او
یک حسام و یک زره، سامانِ او
مادر، آن مرکز پرگارِ عشق
مادر، آن کاروان سالارِ عشق
آن یکی، شمع شبستان حَرَم
حافظ جمعیت خیرالاُمَم
تا نشیند آتش پیکار و کین
پُشتِ پا زد بَر سَرِ تاج نگین
در نوای زندگی سوز از حسین (ع)
اهل حقّریال حُرّیت آموز از حسین (ع)
سیرت فرزند ها از اُمّهات
جوهر صدق و صفا از اُمّهان
مزرع تسلیم را حاصل بتول
مادران را اُسوه ی کامل، بتول
بهر محتاجی دلش آنگونه سوخت
با یهودی چادرِ خود را فروخت
نوری و هم آتشی فرمانبرش
که رضایش در رضای شوهرش
آن ادب پرورده ی صبر و رضا
آسیا گردان و لب، قرآن سرا
گریه های او، زِ بالین بی نیاز
گوهر افشاندی به دامان نماز
اشک او برچید جبرئیل از زمین
همچو شبنم ریخت بَر عرشِ برین
رشته ی آیین حقّ، زنجیرِ پاست
پاس فرمان جناب مصطفی (ص) است
ورنه گِرد تُربتش گردیدمی
سجده ها بَر خاکِ او پاشیدمی
تهیه و تنظیم ... منیژه شهرابی