1- درسی از قرآن کریم / چه چاه های مُعطله و چه قصرهای مُشَّیده !

بسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

«فَکَأَیِّن مِّن قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَهَا وَ هِىَ ظالِمَةٌ فَهِىَ خَاوِیَةٌ عَلى عُرُوشِهَا وَ بِئرٍ مُّعَطلَةٍ وَ قَصرٍ مَّشِیدٍ»

«چه بسیار شهرها و سرزمین هایی که ما اهلش را در آن حال که به ظلم و ستم مشغول بودند، به خاک هلاکت نشاندیم و اینک آن شهرها از بنیاد ویران است و چه چاه و قنات های آب که مُعطّل بماند و چه قصرهای عالی، که بی صاحب گشت !»

«أَفَلَمْ یَسِیرُوا فى الأَرْضِ فَتَکُونَ لهَُمْ قُلُوبٌ یَعْقِلُونَ بهَا أَوْ ءَاذَانٌ یَسمَعُونَ بهَا  فَإِنهَا لاتَعْمَى الأَبْصرُ وَ لَکِن تَعْمَى الْقُلُوب الَّتى فى الصدُورِ»

«آیا این کافران در روی زمین به سیر و سفر نمی پردازند، تا دل های شان بینش و هوش یابد (و گوششان به حقیقت شنوا گردد) ؟، که این کافران، چشمِ سَر، اگر چه کور و نابینا نیست، لیکن چشمِ باطن  و دیدۀ دل هایشان کور و نابینا است .»

قرآن کریم / سوره حجّ / آیات 45 و 46

منیژه شهرابی